Alles of niets

De term ‘Alles of niets’ komt voor de meeste mannen wel bekend voor. Bijvoorbeeld in sporten, games, werk etc. Zelf kan ik er ook wat van. Ik geef niet op als ik bijvoorbeeld aan het hardlopen ben en het gaat niet zo lekker. Ik moet de afstand lopen die ik mijzelf heb opgelegd, anders ben ik een watje en heb ik gefaald. Ik hoor het ook bij andere mensen  die bijvoorbeeld door blijven sporten als het niet goed gaat en daardoor blessures krijgen. Of constant overwerken om maar die ene opdracht af te krijgen en uiteindelijk vermoeid en uitgeblust raken.  

De kracht van verliezen

Het lijkt een mooi streven om voor het uiterste te gaan, zodat je alles uit jezelf kan halen. Er is in principe ook niets mis mee om ambitieus te zijn en te willen streven naar iets beters. Ik denk dat dit een van de redenen is dat mensen zoveel hebben kunnen bereiken, van het uitvinden van vuur tot het bereiken van de maan en verder. Het is een drijvende kracht. Wat ik echter wel veel bij mannen zie is dat het tot extremen wordt gepusht. Dat je  je eigen grenzen voorbijgaat om maar dat doel te bereiken die vervolgens weer wordt verzet. Het wordt een soort van rat-race dat je nooit kan winnen. Het probleem hierin is dat je nooit altijd de beste kan zijn en dat er altijd iemand verliest. Ook al win je zo vaak je zal altijd een keer verliezen, een zeer onzekere positie. De meest succesvolle mensen zoals Michael Jordan geven aan dat ze voornamelijk succesvol zijn door de keren dat ze misten en verloren. De kracht en de lering van verliezen worden onderschat.

Competitief

Het alles of niets principe komt vooral veel bij mannen voor. Zo blijkt dat meer dan 80% van de directeuren van grote ondernemingen mannen zijn, 94% van de wereldleiders mannen zijn en mannen verdienen gemiddeld 20% meer dan vrouwen. Tegelijkertijd zijn 92% van de gevangenen mannen, 78% van de daklozen zijn mannen en mannen plegen  twee keer zo vaak zelfmoord als vrouwen. Mannen lijken minimaal net zo vaak te verliezen als dat ze winnen. Vrouwen zijn meer vertegenwoordigt in de middelste regionen, meer gematigd. Mannen zijn, over het algemeen, competitiever. Ik merkte dit al van jongs af aan. Wij speelden vaak spelletjes thuis waarin mijn vrienden en ik elkaars bloed konden drinken en echt boos konden worden. De vrouwen waren veel gemoedelijker en reageerde pas na veel provocatie. Waar winnaars zijn, zijn ook verliezers.

Nuances

Deze alles of niets mentaliteit is een van de oorzaken van overspannenheid en burn-out. Door het zwart-wit denken ontbreekt alle nuance. Je werk is goed of slecht, mensen zijn goed of slecht, jij bent goed of slecht. Dit kan een enorme prestatiedruk op iemand leggen, waardoor je uiteindelijk kan breken. Tussen zwart en wit zitten velen kleuren. Als je in extremen denkt zal je deze kleuren nooit ontdekken en blijft je wereld grauw. Zelf merkte ik dat ik dingen ging vermijden waarin ik niet optimaal verwachtte te presteren en hierdoor miste ik veel. Langzaamaan ben ik dingen gaan verkennen, zoals hardlopen, klussen, bloggen en coachen. Toen ik daarmee begon merkte ik pas hoeveel ik vroeger miste uit angst om te falen. Veel van bovenstaande activiteiten vind ik nog steeds wel spannend, maar ik kan er beter mee omgaan. Het belangrijkste is dat ik het probeer, het resultaat beter is dan ik verwacht en dat ik kan accepteren dat het resultaat minder dan perfect is.

Ik ben helemaal voor ontwikkeling en het beste uit jezelf  halen. Dit betekend echter niet dat het altijd goed moet gaan, dat je altijd kan winnen en dat je verlies ten alle tijde moet vermijden. Het is zonde als je alleen maar naar de extremen kijkt in jezelf en anderen, je mist dan alles wat daartussen zit.